บท 0: หลับตาแล้วนั้น ฉันถูกลืม

…ผมเชื่อว่าทุกคนล้วนมีความกลัวในใจ บางคนกลัวเพราะประสบการณ์ในอดีตที่ได้พบ บ้างก็อาจกลัวที่จะต้องพบเจอกับสิ่งใหม่ๆ แต่หากถามว่าผมกลัวอะไรที่สุดละ ผมสามาถตอบได้เลยว่า“จุดจบ”ครับ ในทุกครั้งที่ตื่นขึ้นมาตอนเช้า ผมรู้สึกดีใจเสมอที่ตื่นขึ้นมาเพราะผมไม่อยากคิดเหมือนกันถ้าวันนี้ผมนอนแล้วไม่ตื่นขึ้นมาจะเกิดไรขึ้น ในทุกๆคืนเวลาผมทิ้งร่างกายที่เหนื่อนล้าลงบนที่นอน ผมมักจะต้องคิดเสมอก่อนที่จะหลับว่าหากคืนนี้ผมหลับไปแล้วไม่ตื่นขึ้นมาอีกเลย จะเกิดไรขึ้นบ้าง ผมจะรู้สึกยังไง ความจำที่ผมมีจะหายไปไหม แล้วผมต้องไปที่ไหน และมีอีกคำถามนึงที่ผมมักถามตัวเองเสมอคือจะมีใครจำผมได้ไหม ปฏิเสธไม่ได้ว่าตัวตนของเรานั้นไม่ว่าจะโด่งดังหรือมีชื่อเสียงมากเพียงใด สักวันก็ต้องถูกแทนที่ และเลือนหายไปตามกาลเวลาในที่สุด ทุกครั้งที่คำถามข้อนี้ผุดขึ้นมาในหัวผม ผมก็เฝ้าหาคำตอบอยู่เสมอว่าถึงร่างกายของผมสลายไป ผมจะทิ้งอะไรไว้บนโลกนี้ได้บ้าง ผมหวังไว้เสมอว่าในช่วงเวลาชีวิตอันสั้นนี้จะได้ทำประโยชน์สักอย่างให้กับโลกใบนี้ เรื่องนี้ฟังดูแล้วอาจเป็นไปได้ยากที่จะเกิดขึ้นทั้งตัวผมในตอนนี้และในอนาคตข้างหน้าที่ไม่แน่นอน แต่มีสิ่งหนึ่งที่ผมทำได้ในตอนนี้คือคว้าโอกาสที่ดีนี้เขียนเล่าประสบการณ์และเส้นทางชีวิตของผมให้ผู้อ่านทุกคนได้อ่าน เพราะอย่างน้อยมันก็เป็นสิ่งที่ดีที่สุดตัวผมในตอนนี้ที่ทำได้และจะคงอยู่ต่อไปไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานสักเพียงใด ผมก็หวังว่าเรื่องราวต่อจากนี้จะสร้างแรงบันดาลใจและให้ข้อคิดกับทุกคนไม่มากก็น้อยนะครับ